Προφητεία του προφήτη Αββακούμ για την πρώτη έλευση του Χριστού.
Πράγματι, ο προφητικός λόγος είναι ένα λυχνάρι που οδηγεί -εμάς τους αφώτιστους, προς τον Χριστό, όπως γράφει ο απόστολος Πέτρος στην δεύτερη καθολική του επιστολή. Ας δούμε έναν τέτοιο προφητικό λόγο που εξήλθε από τα χείλη του θεόπνευστου προφήτη Αββακούμ.
«Προσευχή Αμβακούμ του προφήτου· μετά ωδής Κύριε εισακήκοα την ακοήν σου και εφοβήθην· κατενόησα τα έργα σου και εξέστην· εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση· εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση· εν τω ταραχθήναι την ψυχήν μου εν οργή ελέους μνησθήση. Ο Θεός εκ Θαιμάν ήξει και ο Άγιος εξ όρους κατασκίου δάσεος· εκάλυψεν ουρανούς η αρετή αυτού και αινέσεως αυτού πλήρης η γη»(Αμβακούμ, 3:1-3).
Ο προφήτης Αββακούμ (ή Αμβακούμ), προφητεύει την έλευση του Χριστού, ενώ βρίσκεται σε προσευχή. Το ουράνιο μήνυμα που λαμβάνει, είναι συγκλονιστικό, για αυτό και καταλαμβάνεται από ιερό φόβο. Στην κατάσταση του φωτισμού, όπου και βρίσκεται, κατανοεί τα έργα του Κυρίου και εκπλήσσεται. Ο ερχόμενος, θα γίνει γνωστός ανάμεσα σε δύο ζωές. Όταν θα πλησιάζει ο καιρός του ερχομού, θα γίνει γνωστός. Και όταν θα έρθει ο κατάλληλος καιρός, θα αναδειχθεί. Ο ερχόμενος, θα είναι Θεός, και θα έλθει στην Ιερουσαλήμ από τον νότο, από βουνό σκιερό και κατάφυτο. Η αρετή Του κάλυψε τους ουρανούς, και η γη είναι πλήρης από τον αίνο Του. Τι σημαίνουν αυτά τα δυσνόητα; Ας βοηθηθούμε από τους αγίους Πατέρες.
«εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση· εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση».
Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, στην 12η Κατήχησή του, αναφέρει:
«Άκουσες επίσης, τι είπε προς τον Κύριο ο Αββακούμ· ‘’εν τω εγγίζειν τα έτη επιγνωσθήση εν τω παρείναι τον καιρόν αναδειχθήση’’. Και τι σημάδι υπάρχει, προφήτη, του ερχομού του Κυρίου; Κι εκείνος λέει στην συνέχεια· ‘’ εν μέσω δυο ζωών γνωσθήση’’, θέλοντας να πει σαφώς στον Κύριο ότι, όταν είσαι στη γη, θα ζήσεις και θα πεθάνεις και αφού αναστηθείς από τους νεκρούς θα ζήσεις πάλι».
Ο Χριστός, αν και είναι θεάνθρωπος από την κοιλιά της Παναγίας, για αυτό και είναι όντως Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία, δεν έγινε γνωστός παρά μόνο όταν ξεκίνησε την δημόσια διακονία Του, στα 30 του έτη. Αναδείχθηκε τον κατάλληλο καιρό στον Ισραήλ, αναλαμβάνοντας το δημόσιο κήρυγμα της Βασιλείας των ουρανών και ενεργώντας θαυμαστά σημεία. Δηλαδή, υπήρχε ένα χρονικό όριο των 30 ετών, από το οποίο και μετά αναδείχθηκε. Για αυτό, και όσοι τον ήξεραν από παιδί, απορούσαν: «Πως ούτος εξεύρει γράμματα, ενώ δεν έμαθεν;» (Κατά Ιωάννη, 6:15).
«[..] και πολλοί ακούοντες εξηπλήττοντο, και έλεγον, Πόθεν εις τούτον τοιαύτα; Και τις η σοφία η δοθείσα εις αυτόν, ώστε και θαύματα τοιαύτα γίνονται δια των χειρών αυτού; Δεν είναι ούτος ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε του Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; Και δεν είναι αι αδελφαί αυτού ενταύθα παρ’ ημίν; Και εσκανδαλίζοντο εν αυτώ» (Κατά Μάρκον, 6:2-3).
Ένα σημείο, ήταν ότι ο Χριστός έζησε ανάμεσα σε δύο ζωές. Μία, όταν γεννήθηκε από την Παρθένο, και μία δεύτερη όταν αναστήθηκε. Εδώ, έχουμε και μια δεύτερη έμμεση προφητεία, για τον θάνατο του Χριστού και την ένδοξη Ανάστασή του, με βάση την ερμηνεία του αγίου Κύριλλου Ιεροσολύμων.
Και συνεχίζει ο άγιος· «Και από ποιο μέρος της Ιερουσαλήμ θα έλθει; Από την ανατολή, τη δύση, τον βορρά ή τον νότο; Πες μας ακριβώς. Κι εκείνος αποκρίνεται και λέει ξεκάθαρα· ‘’ Ο Θεός εκ Θαιμάν ήξει’’- που σημαίνει τον νότο, και ‘’ ο Άγιος εξ όρους κατασκίου δάσεος’’». (12ηΚατήχηση, Ά τόμος Γ. Μαυρομάτη, σελ. 294).
Πράγματι, ο Χριστός γεννήθηκε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, που είναι νότια, σε σχέση με την πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ. Αλλά, και από «βουνό που είναι κατάφυτο». Αυτό το δεύτερο στοιχείο, είναι συμβολικό. Συμβολίζει την Παναγία μας.
Είναι πολύ ωραία η σχετική ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου: «Βουνό πυκνόδεντρο και σκιερό είναι η Θεοτόκος. Και λέγεται μεν βουνό διότι όπως το βουνό και ο λόφος ούτε οργώνεται, ούτε καλλιεργείται, ούτε σπέρνεται από ανθρώπους, αλλά από μόνο του και χωρίς καλλιέργεια βλαστάνει τα υψηλά δέντρα και τα χαμόκλαδα και το χορτάρι, έτσι και η Θεοτόκος χωρίς σπορά και καλλιέργεια βλάστησε τον Κύριον μας Ιησού Χριστό, σαν δέντρο μεν ψηλό για το ύψος της Θεότητος και σαν χαμόκλαδο για την ταπεινότητα της ανθρωπίνης φύσεως και σαν χόρτο γιατί τρέφει αυτούς που πιστεύουν σε Αυτόν» («Εορτοδρόμιο»).
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας στο τρίτο βιβλίο «Κατά του Νεστορίου βλασφημιών», αναφέρει· «Το σώμα του Λόγου ήταν δικό του, και ως έναν Θεό και Χριστό και Υιό και Κύριο τον προσκύνησε μαζί με αυτό η κτίση και τον δοξολογούν οι ουρανοί, και μαζί με αυτούς και εμείς. Γιατί λέγει στον προφήτη· ‘’ η αρετή αυτού και αινέσεως αυτού πλήρης η γη’’, όχι ως άνθρωπο που απέκτησε θεότητα· πως δηλαδή θα ήταν δυνατόν ή από πού; Αλλά επειδή προσέλαβε σάρκα ανθρώπου ο Λόγος που γεννήθηκε από τον Πατέρα» (ΕΠΕ 10, σελ. 287).
