ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Δ.ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΜΕΡΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ & ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ Δ.ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΜΕΡΗ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟ

ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ & ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΧΟΛΗ
ΤΜΗΜΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΜΕΑΣ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ι. ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗΣ

541 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τηλ. Γραφ. 2310-996-957, Οικ. 2310-342-938
Θεσσαλονίκη 1-10-2014

Πρός
τήν Ἱερά Σύνοδο
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
11521 ΑΘΗΝΑ

Κοινοποίηση: Σέ ὅλους τούς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

 

Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Γιά ἄλλη μιά φορά, ὡς Πανεπιστημιακός Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, θά ἤθελα νά ἀπευθυνθῶ εὐλαβῶς πρός Ἐσᾶς, ὡς τήν Ἀνωτάτη Διοίκηση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας, γιά ἕνα σοβαρότατο ἐκκλησιολογικό θέμα.

Συγκεκριμένα, πρίν λίγες ἡμέρες, ζήτησα νά ἐνημερωθῶ ἀπό κάποιους γνωστούς μου Ἐπισκόπους γιά τόν Διμερῆ Θεολογικό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας (15-19 Σεπτεμβρίου 2014). Εἰδικότερα, ἐρώτησα νά μάθω, ἄν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συζήτησε ἐν Συνόδῳ καί ἔλαβε κάποια ἀπόφαση γιά τόν ἐν λόγῳ Θεολογικό Διάλογο. Καί, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ τρεῖς ἀπό τούς Ἐπισκόπους αὐτούς ἦταν Συνοδικοί, μοῦ ἀπάντησαν πώς δέν ἐγνώριζαν τίποτε γιά τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου.

Τό ἴδιο, ἀκριβῶς, συνέβη καί μέ τήν ἐρώτησή μου σχετικά μέ τήν Διάσκεψη τῶν Ἀντιπροσώπων ὅλων τῶν τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Σαμπεζύ τῆς Ἐλβετίας. Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας -καί μάλιστα Συνοδικοί- ἀγνοῦσαν οὐσιαστικά τό περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου.

Καί, ἐνῶ ἡ Γ΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη (21-28 Νοεμβρίου 1976) ἀπεφάσισε, ὅτι «ἡ κατά τήν διεξαγωγήν τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἀκολουθούμενη μεθοδολογία… προϋποθέτει τήν σχετικήν πληροφόρησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῶν διαφόρων ἐξελίξεων τῶν Διαλόγων»,δέν ὑπάρχει στήν πράξη, ἡ «σχετική πληροφόρησις» οὔτε κἄν στά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὡς γνωστόν, στούς Θεολογικούς Διαλόγους συζητῶνται σοβαρότατα θέματα πίστεως καί ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας.Πῶς, λοιπόν, εἶναι ἐπιτρεπτό τά θέματα αὐτά νά θεωροῦνται «ἀπόρρητα» καί γι’ αὐτό ἀπροσπέλαστα στά πλέον ἁρμόδια πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι οἱ Ἐπίσκοποι στό σύνολό τους; Γι΄ αὐτό, κάθε πιστός μέ αἴσθηση εὐθύνης γιά τήν ἐκκλησιαστική ζωή, εὔλογα διερωτᾶται,γιατί κάποιοι, προφανῶς ἠθελημένα, κρατοῦν τούς Ἀρχιερεῖς μας σέ ἄγνοια καί γιατί δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν Συνοδική ἐνημέρωση καί ἀπόφασή τους, γιά τόσο σοβαρά θέματα, πού ἀφοροῦν τήν σύνολη Ἐκκλησία;Ὡστόσο, βέβαια, ἡ ἀκριβής γνώση τοῦ περιεχομένου τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, ὅπως καί ἡ μετάδοση τῆς γνώσεως αὐτῆς στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι δικαίωμα ἀλλά καί ὑποχρέωση ὅλων τῶν Ἐπισκόπων.

Καί σέ προγενέστερη ἐπιστολή μου (5-10-2009) -μέ ἀνάλογη ἀφορμή- ὑπενθύμισα, ὅτι ἡ Κανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλει: α) Νά γνωστοποιεῖται τό θέμα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου στούς σεπτούς Ἱεράρχες μας. β) Νά τίθεται τό θέμα -ἐξαιτίας τῆς μεγάλης θεολογικῆς σημασίας του- στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου νά συζητηθεῖ μέ βάση τόν ὑπάρχοντα σχεδιασμό (Προσχέδιο Κοινοῦ Κειμένου) τῆς ἁρμόδιας Ἐπιτροπῆς, νά τοποθετηθεῖ ἐπ' αὐτοῦ ἡ Ἱεραρχία καί νά ἐκδώσει τή Συνοδική Πρότασή της. γ) Ὁ Ἀντιπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας νά μεταφέρει τή Συνοδική Πρόταση στόν Θεολογικό Διάλογο, καί νά κινηθεῖ καί ὁ ἴδιος ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Προτάσεως.

Ἐπιπροσθέτως, θά ἦταν ἐκκλησιολογικῶς ἐνδεδειγμένο, τό Κοινό Κείμενο, πού ἐνδεχομένως θά προκύψει ἀπό τή Μικτή Διεθνῆ Ἐπιτροπή, νά τεθεῖ στήν κρίση τῆς ὅλης Ἱεραρχίας μας. Καί στή συνέχεια, ἡ ἐπ’ αὐτοῦ Συνοδική ἀπόφανσή της νά ἀποσταλεῖ στό Συντονιστικό Κέντρο τῆς ὅλης Ἐκκλησίας, στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Ταπεινῶς, φρονῶ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή ἐκκλησιολογική ἀντιμετώπιση τοῦ συγκεκριμένου αὐτοῦ θέματος, στήν πράξη. Μόνον ἔτσι, φανερώνεται μέ πλήρη διαφάνεια ἡ λειτουργία τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅμως, δυστυχῶς,ποτέ τά θέματα τῶν δέκα ἕως τώρα Συνελεύσεων τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιά τόν Θεολογικό Διάλογο δέν τέθηκαν ὑπόψη τοῦ σώματος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προκειμένου οἱ Ἱεράρχες μας νά πάρουν θέση στά θέματα αὐτά, Συνοδικῶς. Κατά συνέπεια, ποτέ ὁ Ἀντιπρόσωπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, πού μετεῖχε στίς Συνελεύσεις τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς, δέν εἶχε στά χέρια του τήν Συνοδική ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας του, τήν ὁποία ὑποτίθεται ὅτι ὑποστήριζε καί κατέθετε.Ἀλλά, ἄν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα καί οἱ Ἀρχιερεῖς μας βρίσκονται σέ ἄγνοια γιά ὅσα ἔγιναν, πῶς διακηρύσσεται ὅτι ὁ Θεολογικός Διάλογος διενεργεῖται ὄχι μέ τίς ἐνέργειες ὁρισμένων προσώπων ἤ Ἐκκλησιῶν, ἀλλά μέ ἀποφάσεις ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν κατά τόπους αὐτοκεφάλων καί αὐτονόμων Ἐκκλησιῶν;

Καί, ἀφοῦ πρίν πέντε χρόνια ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας πῆρε ἀπόφαση, ὁ Ἀντιπρόσωπός της νά ἐνημερώνει τήν Ἱερά Σύνοδο καί νά παίρνει τή σχετική Συνοδική Ἀπόφαση κατά τή μετάβασή του στή Συνέλευση τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς,γιατί οἱ Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς -παρά ταῦτα- κρατῶνται σέ ἄγνοια;

Μήπως, ὅμως, τό ἴδιο ἀκριβῶς δέν συμβαίνει καί μέ τίς Προσυνοδικές Πανορθόδοξες Διασκέψεις, καί στήν προκειμένη περίπτωση μέ τήν πραγματοποιουμένη αὐτές τίς ἡμέρες Διάσκεψη στό Σαμπεζύ, ὅπου προετοιμάζονται θεολογικά καί ἐκκλησιολογικά θέματα, πού θά ἀπασχολήσουν τή μέλλουσα νά συνέλθει τό 2016 Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ἀλλά, καί μετά τήν Προσυνοδική Διάσκεψη τῶν Ἀντιπροσώπων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στό Σαμπεζύ, σίγουρα θά ἀκολουθήσουν καί ἄλλες παρόμοιες, μέχρι τήν τελική σύγκληση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τό 2016. Ἐξαιτίας, ὅμως, τῆς κορυφαίας σημασίας τῶν ἀποφάνσεών της, εἶναι ἐπιβεβλημένο οἱ Ἀρχιερεῖς μας νά γνωρίζουν τήν ὅλη ἐξέλιξη τῆς θεματολογίας, πού θά ἀπασχολήσει τήν Μεγάλη αὐτή Σύνοδο, προκειμένου νά διαμορφώσουν τήν ἁρμόζουσα, ὑπεύθυνη, θέση τους. Ἄλλωστε, μόνο μέ αὐτές τίς προϋποθέσεις μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ ἡ δέουσα Συνοδική Διαγνώμη καί νά ἐπιδοθεῖ στήν Ἀντιπροσωπεία τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τά περαιτέρω.

Μακαριώτατε καί Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Μετά ἀ­πό ὅσα εἶπα ἕως ἐδῶ, ἔρχομαι στόν κύριο λόγο, πού μέ ὤθησε νά γράψω αὐτήν την ἐπιστολή. Καταρχήν, ἡ πρόθεσή μου δέν εἶναι νά μεμφθῶ κανέναν, ἀλλά νά ἐκφράσω τήν ἀνησυχία καί τόν προβληματισμό μου, ὡς ἁπλοῦ πιστοῦ καί ὡς καθηγητοῦ τῆς Θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας, γιά τόν κίνδυνο πού βλέπω νά διαγράφεται, σαφῶς, μέ τήνἀπόκλιση ἀπό τήν ἁγιοπνευματική λειτουργία τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔχω τήν γνώμη, ὅτι οἱ ἐνεργοῦντες μέ τίς παραπάνω ἐσφαλμένες ἐκκλησιολογικῶς πρακτικές, δέν ἐκφράζουν τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας μας.Ἀντίθετα, μάλιστα, διολισθαίνουν -ἀνεπιγνώστως, ἴσως- πρός τόν Παπισμό.Καί, γιά νά γίνω σαφέστερος, ἐπιτρέψτε μου, νά σᾶς ἐκθέσω τίς ἐπ’ αὐτοῦ θεολογικές ἀπόψεις μου, μέ κάθε συντομία.

Ὁ Παπισμός -πρωτογενῶς- προέκυψε, ὡς συνέπεια τῆς κακοδοξίας του γιά τόν τρόπο τῆς ὑποστατικῆς ὑπάρξεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κατά συνέπεια, εἶναι μία νεώτερη Πνευματολογική αἵρεση. Συγκεκριμένα, οἱ Δυτικοί ἔκαναν σύγχυση τῆς Θεολογίας (ἀΐδιες σχέσεις) καί Οἰκονομίας (φανέρωση τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί τήν Ἱστορία). Ἡ σύγχυ­ση, ὅμως, αὐτή προέκυψε, ὅταν οἱ Δυτικοί ὑποβάθμισαν στήν ἐκκλησιαστική ζωή τους τήν χαρισματική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βέβαια, στήν ὑποβάθμιση αὐτή προσδιοριστική σημασία εἶχε ἡ ἐκκοσμίκευση καί ἡ ἁμαρτωλή ζωή, μέ τήν προωθητική δύναμη τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Ἔτσι, ὁδηγήθηκαν ἀναπόφευκτα καί στήν υἱοθέτηση τοῦ κοσμικοῦ θεσμικοῦ προτύπου τοῦ ἱστορικοῦ περιβάλλοντός τους καί δόμησαν πυραμιδοειδῶς τή Δυτική Ἐκκλησία, συρρικνώνοντας καί περιθωριοποιώντας τόν ἁγιοπνευματικό θεσμό τῆς Συνοδικότητας, ἡ ὁποία προσκρούει εὐθέως στόν ἐγωκεντρισμό τοῦ ἑκάστοτε Πρώτου. Καί ἱστορικά, ὅμως, πιστοποιεῖται, ὅτι πρῶτα ὑποβαθμίζεται στήν ἐκκλησιαστική ζωή ἡ χαρισματική παρουσία καί λειτουργία τοῦ Ἁγίου Πνευματος καί κατόπιν δομεῖται, θεσμικά ἐσφαλμένως, ἡ Ἐκκλησία. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ συρρίκνωση τῆς ἁγιοπνευματικῆς λειτουργίας τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας παραπέμπει ἱστορικά στόν θεσμό τοῦ Παπισμοῦ, μέ τή κορύφωσή του στό κακῶς νοούμενο Πρωτεῖο καί τό ἐπηρμένο Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, ὁ ὁποῖος ἔθεσε ἑαυτόν ὑπεράνω καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, πρᾶγμα πού συνιστᾶ ἀλλοτριωμένη θεσμική ἔκφραση «ἐκκλησιαστικοῦ» τύφου, ὁ ὁποῖος, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, εἶναι «τό μόνον πάθος ἀνίατον» (Λόγος ἀποδεικτικός, Περί ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, Λόγος δεύτερος, 2).

Μετά ἀπό τά παραπάνω, νομίζω, ὅτι εὔλογα διερωτᾶται κάθε ἐκκλησιαστικά εὐαισθητοποιημένος πιστός, μήπως μέ τήν ἀκολουθούμενη τά τελευταῖα χρόνια μεθοδολογία -ἡ ὁποία συρρικνώνει συστηματικά τήν ἁγιοπνευματική λειτουργία τῆς Συνοδικότητας- κάποιος ἐπιδιώκει νά τεθεῖ ἐπάνω ἀπό ὅλους τούς Ἐπισκόπους καί τελικά ἐπάνω ἀπ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία.Μήπως, ὅμως, μέ τόν τρόπο αὐτό«κυοφορεῖται» καί μιά κάποια μορφή Παπισμοῦ στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἤ μήπως διολισθαίνουμε κι’ ὅλας -πρακτικῶς- πάνω στίς ράγες τοῦ Παπισμοῦ;Καί τό λέγω αὐτό, γιατί ἡ ὑποβάθμιση τῆς ἁγιοπνευματικῆς λειτουργίας τῆς Συνοδικότητας τό λιγότερο πού κάνει εἶναι νά «κυοφορεῖ» τίς προϋποθέσεις τῆς «γεννήσεως» τῆς ἀρρώστιας τοῦ Παπισμοῦ στήν Ἐκκλησία μας.

Βέβαια, ἡ κατάσταση αὐτή εἶναι γνωστή στούς «παροικοῦντας» στήν Ἱερουσαλήμ. Ἤδη ἀπό πολύ καιρό, Ἀρχιερεῖς μας δηλώνουν ἐμπόνως τήν δυσφορία τους, τήν ἁγία ὀργή καί τήν ἱερή ἀγάνάκτησή τους -σέ στενό κύκλο τους- ὅτι δέν λειτουργεῖ ὀρθά, δυστυχῶς, τό Συνοδικό Σύστημα τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν πρόκειται γιά τά οὐσιώδη θέματά Της.

Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἐδῶ, δέν πρόκειται γιά κάποιο θέμα νομικῆς ἤ Καταστατικῆς ἁπλῶς τάξεως, ἀλλά γιάπρόσκρουση σέ ἁγιοπνευματική λειτουργία, ἀφοῦ ὁ Τριαδικός Θεός ἔτσι εὐδόκησε, συνοδικῶς, νά ἐκφράζεται θεσμικά ἡ Ἐκκλησία Του.

Ἀπ’ ὅσα, λέχθηκαν παραπάνω, ἕνα εἶναι ἀπολύτως σαφές, ὅτι ὑπάρχει «ἔλλειμμα» Συνοδικότητας. Αὐτό, πρακτικῶς, σημαίνει ἔλλειψη βιώσεως τῆς χαρισματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό κάποιους ἐκφραστές τῶν θεσμῶν τῆς Ἐκκλησίας, καί στήν συγκεκριμένη περίπτωση τοῦ ἁγιοπνευματικοῦ θεσμοῦ τῆς Συνοδικότητας.

Ἡ Συνοδικότητα, ὡς ἁγιοπνευματική λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, ἐγγυᾶται τήν χαρισματική παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξίσου σέ ὅλους τούς Ἐπισκόπους, ἐφόσον αὐτοί εἶναι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν». Ἄλλωστε, ἡ Συνοδικότητα -καί ὡς θεσμική ἔκφραση τῆς ταπεινώσεως τῶν Ἐπισκόπων-  ἑλκύει τήν θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο, ὡς Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, φωτίζει καί κατευθύνει διά τῶν Ἐπισκόπων τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν» (Ἰω. 16,13).

Πῶς, ὅμως, θά παρασχεθοῦν οἱ ἐγγυήσεις γιά τήν ἁγιοπνευματική ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας, ἄν συρρικνώνεται ἤ ἀδρανεῖ -σέ κορυφαῖα θεολογικά θέματα- ἡ ἁγιοπνευματική λειτουργία τῆς Συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας;

Μέ ὅσα, ἐν συντομίᾳ ἔγραψα, ἀπευθύνομαι πρός Ἐσᾶς Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς μας, γιά νά Σᾶς ἐκφράσω τίς ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρα ἀνησυχίες μου καί παράλληλα νά θέσω ὑπόψη Σας μιά συνοπτική θεολογική ἀποτίμησή μου γιά τή μεθοδολογία τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καί τήν ἐκκλησιολογική σημασία, πού ἔχει ἡ πρωτογενής Συνοδική κάλυψή τους.

Μέ βαθύτατο σεβασμό
υἱικῶς ἀσπάζομαι τήν δεξιά Σας
Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ:

http://epomeni-tois-agiois-patrasi.blogspot.gr/

από Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

18   ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014

Read more:http://www.egolpion.com/1D3C9F61.el.aspx#ixzz3LObJfINZ

Γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι' αυτούς. Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;

Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.

Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.

Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης. Η αγάπη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Γι' αυτό ο Θεός τη δέχεται. Και γι' αυτό την περιμένει! Η αγάπη για τους ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας είναι χρέος. Το πρώτο από όλα. Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή.

Και αν έχει τόση μεγάλη σημασία η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων σε οποιαδήποτε προσευχή, πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει, όταν μνημονεύονται τα ονόματα στην ιερότερη προσευχή, στη Θεία Λειτουργία; Στη Θεία Λειτουργία ο ιερέας επισφραγίζει τη μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων με τα λόγια«Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω αίματί Σου τω αγίω».

Αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης

περιοδ.  Ο Άγιος Λάζαρος, έκδ. Ι.Ν. Αγ. Λαζάρου

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, ΖΩΟΛΑΤΡΙΑ: ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΧΥΔΑΙΑΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ.

Δε χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να διαπιστώσει την τραγικότητα του σημερινού ανθρώπου, η οποία οφείλεται κατά κύριο στην πρωτοφανή πνευματική του κατάπτωση. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μια τραγική ύπαρξη, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό του και το αληθινό νόημα της ζωής του, διότι αποστασιοποιήθηκε από το Θεό, την πηγή της ζωής και του αγιασμού. Έγινε αποδέκτης των αντίθεων αρχών του άθεου ευρωπαϊκού «διαφωτισμού» και εμβολιάστηκε με το πνευματικό δηλητήριο του διδάγματός του περί του «θανάτου του Θεού». Στη θέση του «πεθαμένου Θεού»αναγκάστηκε να τοποθετήσει είδωλα, προκειμένου να γεμίσει το χαώδες υπαρξιακό του κενό. Έτσι κατάντησε να είναι ειδωλολάτρης και μάλιστα λάτρης της πιο χυδαίας μορφής ειδωλολατρίας. Είναι βεβαιωμένο πως η απουσία του Θεού υποκαθίσταται νομοτελειακά με την παρουσία ειδώλων!

Μια από τις πάμπολλες μορφές της ειδωλολατρίας του συγχρόνου ανθρώπου είναι και το αηδές φαινόμενο της ζωολατρίας! Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον «πολιτισμένο» δυτικό κόσμο αποκαθήλωσαν τα θρησκευτικά οικιακά τους σεβάσματα και στη θέση τους έβαλαν τα κατοικίδια, ανάγοντάς τα σε αντικείμενα λατρείας. Υποβίβασαν τον άνθρωπο από αξία και ανήγαγαν τα ζώα σε υπεραξίες!
Πριν όμως εξετάσουμε το φαινόμενο αυτό, με τις πολύμορφες πτυχές του, είναι απαραίτητο να δώσουμε ορισμένα στοιχεία για τη θέση της Εκκλησίας μας απέναντι στα ζώα και γενικά την υλική κτίση. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη: όλα τα όντα, ορατά και αόρατα, έμψυχα και άψυχα, είναι δημιουργήματα του Θεού εκ του μηδενός. Τα ζώα είναι και αυτά 

«ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ» Ανάσταση! Διάλογος ἀθέου ἐπιστήμονος μὲ ἱερέα! π. Ραφαὴλ Καρέλιν

Ανάσταση!

Διάλογος ἀθέου ἐπιστήμονος μὲ ἱερέα!

π. Ραφαὴλ Καρέλιν

. Ἕνας ἱερέας καθόταν στὸ κελί του καὶ ξεχώριζε τὴν ἀλληλογραφία του. Ξαφνικὰ χωρὶς τὴν συνηθισμένη προσευχὴ μπῆκε ἡ νεωκόρος καὶ ψιθύρισε πολὺ ἔντονα σὰν νὰ ἔλεγε κάποιο μυστικὸ νέο, τὸ ὁποῖο δὲν θά ᾽πρεπε νὰ ἀκούσει κάνεις: “Κάποιος ἄγνωστος, φαίνεται ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες, θέλει νὰ σᾶς μιλήσει. Δὲν τὸν ἔχω ξαναδεῖ οὔτε σὲ σᾶς, οὔτε στὸ ναό. Μᾶλλον εἶναι περαστικός”. “Ἄφησέ τον νὰ μπεῖ”, εἶπε ὁ ἱερέας.

. Μέσα στὸ κελὶ μπῆκε ἕνας ψηλὸς ἄνδρας μὲ ἴσια κορμοστασιὰ ποὺ θύμιζε πρώην στρατιωτικό. Ἦταν ἄψογα ἀλλὰ σεμνὰ ντυμένος. Φαινόταν σὰν νὰ ἦταν σιδερωμένος μαζὶ μὲ τὸ κοστούμι του πρὶν βγεῖ ἀπὸ τὸ σπίτι. Ὁ ξένος κοίταξε ἐρευνητικὰ τὸ δωμάτιο σὰν νὰ ἤθελε νὰ καταλάβει ἀπὸ τὴν ἐπίπλωση τὸ πνεῦμα καὶ τὸν χαρακτήρα τοῦ κατόχου. Μετὰ χαιρέτησε, ἔβγαλε τὸ καπέλο του καὶ σταμάτησε στὴν πόρτα ἐν ἀναμονῇ γιὰ τὴν πρόσκληση ἀπὸ τὸν ἱερέα νὰ καθίσει.

. Μποροῦσε κανεὶς νὰ διακρίνει τὴν ἀριστοκρατικὴ παιδεία μέσα στὸν ξένο. Παιδεία ποὺ δημιουργεῖται καὶ καλιεργεῖται ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ καὶ κληρονομεῖται σὰν τὸ οἰκόσημο. Πάρα τὰ χρόνια του θὰ μποροῦσε νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι ἦταν ὄμορφος ἀλλὰ ἦταν ἡ κρύα ὀμορφιὰ τοῦ ἀγάλματος, ἀνυπάκοη στὸν χρόνο καὶ στὴν ζεστασιὰ τοῦ ἥλιου.

. Ὁ ἱερέας τοῦ ὑπέδειξε τὴν παλιὰ ξεθωριασμένη πολυθρόνα προορισμένη γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες καὶ εἶπε : “Παρακαλῶ, καθίστε. Πῶς μπορῶ νὰ σᾶς ἐξυπερετήσω;”

Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος-ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑΣ

Τρίτος είναι ο αγώνας εναντίον του πνεύματος της φιλαργυρίας, αγώνας ξένος και έξω από την ανθρώπινη φύση, που βρίσκει αφορμή την απιστία του μοναχού. Γιατί οι ερεθισμοί των άλλων παθών, εννοώ του θυμού και της επιθυμίας, έχουν τις αφορμές από το σώμα, και κατά κάποιο τρόπο είναι έμφυτα και έχουν την αρχή από την γέννηση. Γι’ αυτό και χρειάζεται πολύς καιρός για να νικηθούν. Η αρρώστια όμως της φιλαργυρίας έρχεται από έξω και μπορεί ευκολότερα να κοπεί αν καταβάλλει κανείς επιμέλεια και προσοχή. Αν όμως παραμεληθεί, γίνεται πιο καταστρεπτική από τα άλλα πάθη και δύσκολα φεύγει. γιατί είναι ρίζα όλων των κακών(18), κατά τον Απόστολο.

Ας σκεφτούμε ως εξής: οι φυσικές κινήσεις του σώματος υπάρχουν όχι μόνο στα παιδιά, στα οποία κρίση του καλού και του κακού δεν υπάρχει ακόμα, αλλά και σ’ αυτά τα νήπια που τρώνε γάλα, που δεν έχουν ούτε ίχνος ηδονής, δίνουν όμως σημάδι ότι έχουν εκ φύσεως κίνηση στη σάρκα τους. Επίσης και το κεντρί του θυμού παρατηρείται στα νήπια, όταν τα βλέπομε να διεγείρονται ζωηρά εναντίον εκείνων που τα λύπησαν. Και αυτά δεν τα λέω για να κατηγορήσω τη φύση σαν αιτία της αμαρτίας. μη γένοιτο. αλλά για να δείξω ότι ο θυμός και η επιθυμία, αν και για καλό ενώθηκαν με τον άνθρωπο από τον Δημιουργό και είναι κάπως από τα φυσικά προσόντα του σώματος, εξαιτίας της αμέλειας ξεπέφτουν σε πράξεις έξω από τη φύση. Γιατί η κίνηση του σώματος δόθηκε από τον Δημιουργό για τη γέννηση απογόνων και την παράταση της ανθρωπότητας κατά διαδοχή και όχι για την πορνεία. Και ο θυμός έχει κατασπαρεί μέσα μας για τη σωτηρία, για να θυμώνομε εναντίον της κακίας και όχι να γινόμαστε θηρία εναντίον των ανθρώπων. Αν λοιπόν χρησιμοποιούμε για κακό το θυμό και την επιθυμία, δεν είναι η ανθρώπινη φύση αμαρτωλή ούτε θα κατηγορήσομε τον Πλάστη, όπως δεν κατηγορούμε εκείνον που έδωσε στον άλλον ένα σιδερένιο εργαλείο για μια αναγκαία και ωφέλιμη εργασία, και αυτός το χρησιμοποίησε σε φόνο.

Αββά Δωροθέου-ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ

Αββά Δωροθέου
έργα ασκητικά
Δ' Διδασκαλία
ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ

47.-. Ο Αγιος Ιωάννης λέει στις Καθολικές Επιστολές: H τέλεια αγάπη φυγαδεύει το φόβο (Α' Ιωάννου 4, 18). Άραγε, τι θέλει μ' αυτό να μας επισημάνει ο Αγιος; Ποια άραγε ονομάζει αγάπη και ποιο φόβο; Ο Προφήτης λέει στον ψαλμό: Φοβήθητε τον Κύριο, πάντες οι άγιοι αυτού (Ψαλμ. 33, 10) και χίλια άλλα παρόμοια βρίσκουμε στις Άγιες Γραφές. Αν λοιπόν και οι άγιοι που τόσο αγαπούν τον Κύριο τον φοβούνται, πως λέει: Η αγάπη φυγαδεύει τον φόβο;Θέλει να μας δείξει ο άγιος ότι είναι δύο είδη φόβων, ένας αρχικός και ένας τέλειος. Και ότι ο μεν ένας είναι χαρακτηριστικό των αρχαρίων, όπως θα λέγαμε, στην πνευματική ζωή, ο δε άλλος είναι χαρακτηριστικό των αγίων που έχουν πια τελειωθεί πνευματικά, αυτών που έφτα­σαν στο μέτρο της άγιας αγάπης. Να, τι θέλω να πω: Κάνει κανείς το θέλημα του Θεού για το φόβο της τιμωρίας. Αυτός, όπως είπαμε, είναι ακόμα ολότελα αρχάριος. Δεν αγωνίζεται για το ίδιο το καλό, αλλά επειδή φοβάται τις τιμωρίες. Άλλος κάνει το θέλημα του Θεού επειδή αγαπάει το Θεό, επειδή χαίρεται ιδιαίτερα με το να είναι η ζωή του ευάρεστη στο Θεό. Αυτός γνωρίζει την ουσία του καλού, αυτός γεύτηκε τι σημαίνει να είναι κανείς ενωμένος με το Θεό. Αυτός είναι εκείνος που έχει αληθινή αγάπη, που ο άγιος την ονομάζει τέλεια. Και αυτή η αγάπη τον οδηγεί στον τέλειο φόβο. Γιατί αυτός φοβάται και κάνει το θέλημα του Θεού, όχι από φόβο για τις τιμωρίες, όχι από φόβο μήπως κολαστεί, αλλά, όπως ακριβώς είπαμε, επειδή γεύτηκε τη γλυκύτητα που δοκιμάζει όποιος είναι ενωμένος με το Θεό, φοβάται μήπως τη χάσει, φοβάται μήπως τη στερηθεί. Αυτός λοιπόν ο τέλειος φόβος, που προέρχεται απ' αυτή την αγάπη, απομακρύνει τον αρχικό φόβο. Και γι' αυτό λέει: Η τέλεια αγάπη φυγαδεύει το φόβο. Είναι όμως αδύνατο να φτά­σει κανείς διαφορετικά στον τέλειο φόβο, παρά μόνο με τον αρχικό.

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας, Ἡ πιό μεγάλη αἵρεση στίς μέρες μας, πού ἔχει μέσα της ὅλες τίς αἱρέσεις, εἶναι ὁ «Οἰκουμενισμός»

         ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως,

Χαίρετε καί ὑγιαίνετε!

1. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε βασπισμένοι στήν ἅγια Κολυμβήθρα καί μπήκαμε ἔτσι στήν Οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ πού λέγεται «Ἐκκλησία». Ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι, τόν Θεό δέν τόν ἔχουμε ἁπλᾶ δημιουργό, ἀλλά τόν ἔχουμε Πατέρα, τόν ἔχουμε τόν πιό κοντινό συγγενῆ μας! Εἴμαστε χριστιανοί, βαπτισμένοι καί μυρωμένοι, ἔχουμε τήν σφραγίδα τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας. Ἀνήκουμε στόν Θεό καί στήν Μία, τήν ἀληθινή Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του. 

Η πνευματική ειρήνη της καρδιάς

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΙΔ΄  

Η πνευματική ειρήνη της  καρδιάς

Η καρδιά σου, αγαπητέ, κτίσθηκε από τον Θεό μόνο για τον σκοπό αυτόν, δηλαδή για να αγαπάται και να κατοικήται από αυτόν. Γι αυτό καθημερινά σου φωνάζει να του την δώσης: «Υιε, δος μου την καρδιά σου» (Παρ. 23,26). Επειδή όμως ο Θεός είναι η ειρήνη που είναι ανώτερη από κάθε νού, πρέπει η καρδιά που πρόκειται να τον δεχθή, να είναι ειρηνική και ατάραχη, όπως είπε ο Δαβίδ:«Εγενήθη ο τόπος σου εν ειρήνη» (Ψαλμ. 75,2). Γι αυτό πρέπει πρώτα από όλα να στερεώσης την καρδιά σου σε μία ειρηνική κατάστασι, ώστε όλες σου οι εξωτερικές σου αρετές να γεννιώνται από την ειρήνη αυτή και από τις άλλες εσωτερικές αρετές, όπως είπε εκείνος ο μέγας ησυχαστής Αρσένιος: «Φρόντισε ώστε όλη σου η εσωτερική εργασία να είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να νικήσης τα εξωτερικά πάθη». Διότι κι αν οι σωματικές σκληραγωγίες και όλες οι ασκήσεις με τις οποίες ασκείται το σώμα είναι άξιες επαίνου, όταν είναι με διάκρισι και μέτριες, όπως αρμόζει στο πρόσωπο που τις κάνει, όμως εσύ ποτέ δεν θα αποκτήσης καμία αληθινή αρετή μόνο δια μέσου των αρετών που αναφέρθηκαν προηγουμένως, παρά ματαιότητα και κενοδοξία, αν και οι ασκήσεις αυτές δεν παίρνουν δύναμι και ζωή και δεν κυβερνούνται από τις εσωτερικές και ψυχικές αρετές.

Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πόλεμος και πειρασμός συνεχής, όπως είπε και ο Ιώβ: «Δεν είναι ένα πειρατήριο η ζωή του ανθρώπου πάνω στη γη;» (7,1). Λοιπόν εξ αιτίας του πολέμου αυτού εσύ πρέπει πάντοτε να είσαι άγρυπνος και να προσέχης πολύ και να παρατηρής την καρδιά σου να είναι πάντοτε ειρηνική και αναπαυμένη. Και όταν σηκώνεται οποιοδήποτε κύμα ταραχής στην ψυχή σου, να παραμένης πρόθυμος για να ησυχάζης και να ειρηνεύης αμέσως την καρδιά σου μη αφήνοντάς την να αλλάξη πορεία και να καταστραφή από την ταραχή εκείνη. Γιατί η καρδιά του ανθρώπου είναι όμοια με το βαρίδι του ωρολογιού και με το τιμόνι του καραβιού. Και όπως όταν κάποιο βαρίδι του ωρολογιού ξεκρεμασθή από την θέσι του αμέσως κινούνται και όλοι οι τροχοί, και όταν το τιμόνι δεν πάρη καλή στροφή, τότε όλο το καράβι φεύγει από την κανονική του πορεία, το ίδιο συμβαίνει και με την καρδιά: όταν μία φορά ταραχθή, αμέσως συγκινούνται όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά όργανα του σώματος και ο ίδιος ο νους βγαίνει από τη σωστή του κίνησι και τον ορθό λόγο του. Γι αυτό πρέπει πάντοτε να ειρηνεύης την καρδιά σου, κάθε φορά που τύχει κάποια ενόχλησι και σύγχυσι εσωτερική, είτε την ώρα της προσευχής, είτε σε κάθε άλλον καιρό.

Και να γνωρίζης το εξής· τότε ξέρεις να προσεύχεσαι καλά, όταν γνωρίζης να εργάζεσαι καλά και να παραμένης ειρηνικός, διότι και ο απόστολος παραγγέλλει να προσευχώμαστε ειρηνικά, χωρίς οργή και διαλογισμούς (Α΄ Τιμ. 2,8). Έτσι σκέψου ότι κάθε εργασία σου πρέπει να γίνεται με ειρήνη, γλυκύτητα και χωρίς βία. Μέ συντομία, όλη γενικά η άσκησις της ζωής σου πρέπει να γίνεται για να έχης ειρήνη στην καρδιά σου και να μη συγχίζεται και στη συνέχεια με την ειρήνη αυτή να εκτελής όλα σου τα έργα με ειρήνη και πραότητα, όπως έχει γραφή: «Τέκνο μου με πραότητα να εκτελής τα έργα σου» (Σείρ. 3,17), για να αξιωθής του μακαρισμού των πράων που λέγει:«Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, διότι αυτοί θα κληρονομήσουν την γη της επαγγελίας» (Ματθ. 5,5).

Τα 3 (Νηπτικά) Στάδια της Θείας Χάριτος:η "Έλευση", η "Φυγή" και η "Μεγάλη Επανέλευση".

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Αρχιμ. Ιεροθέου Βλάχου απόσπασμα από το βιβλίο: 

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Η παιδεία του Θεού

Παιδεία του Θεού είναι οι ελεύσεις και οι αποκρύψεις της Χάριτοςκαι όλη η γνώση περί του Θεού και της αιωνίου ζωής πού προσφέρεται στον άνθρωπο ο οποίος δέχεται αυτές τις ελεύσεις και τις αποκρύψεις της Ακτίστου Χάριτος.

Αυτή η παιδεία του Θεού, όπως παρατηρήθηκε προηγουμένως, είναι ένα μυστήριο, αφού ό,τι γίνεται και ενεργείται μέσα στην Εκκλησία είναι μυστήριο.

 

Στηριζόμαστε πολύ στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων πού είναι «οι πείρα μεμυημένοι» και έχουν δεχθή την αποκάλυψη του Θεού γύρω από αυτές τις πραγματικότητες...

Για την παιδεία του Θεού υπάρχουν πολλά χωρία μέσα στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Δεν έχουμε πρόθεση να τα αναλύσουμε διεξοδικά. Απλώς και μόνον αναφερόμαστε στην προς Εβραίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Εισαγωγικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι εξ Εβραίων Χριστιανοί, προς τους οποίους απευθύνεται ο Απόστολος Παύλος, εδέχθησαν την Χάρη του Χριστού και αμέσως μετά αντιμετώπισαν διωγμούς εκ μέρους των άλλων συμπατριωτών τους.

Και επειδή είχαν λίγο κλονισθή, γι' αυτό συγγράφει την επιστολή αυτή ο Απόστολος τονίζοντας μερικές αλήθειες μεταξύ των οποίων, ότι ο διωγμός και γενικά ο πειρασμός είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με τα παιδιά του Θεού. Σ' αυτό το μυστήριο της παιδείας αναφέρεται όλο το ΙΒ' κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής.

Ο ιερός Θεοφύλακτος αναλύοντας το περιεχόμενο του πειρασμού πού αντιμετώπιζαν οι Χριστιανοί εξ Εβραίων, αλλά και τον σκοπό της συγγραφής της επιστολής από τον Απόστολο Παύλο παρατηρεί:  
«Αναγκαίως λοιπόν γράφει ο Παύλος εις τους εν Ιερουσαλήμ Εβραίους, δια να τους παρηγορήση όπου ήτον λελυπημένοι και πολλά κατειργασμένοι και αποκαμωμένοι από τας θλίψεις και κακώσεις, όπου επροξένησαν εις αυτούς οι ομογενείς των άπιστοι Εβραίοι, ωσάν όπου τότε οι Εβραίοι είχον εξουσίαν εις τα Ιεροσόλυμα να κρίνουν και να φυλακώνουν και να κακοποιούν εκείνους όπου ήθελαν. Και τούτο θέλοντας να φανερώση ο Παύλος έλεγεν «τάς παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε». (Έβρ. ΙΒ' 12). 

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η Εκκλησιαστική αντίδρασις κατά της ομοφυλοφιλίας

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η Εκκλησιαστική αντίδρασις κατά της ομοφυλοφιλίας

Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας

ΑΝΑΖΗΤΩΜΕΝ ΤΗΝ ΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΤΗΣ ΔΙΣ, ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ, ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης, Ὁμότιμος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

1. Τίποτε πιὸ βρωμερὸ καὶ ἀκάθαρτο

Ὅλα τὰ πάθη εἶναι ἄτιμα, λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, πάνω ἀπ᾽ ὅλα ὅμως ἄτιμο, ἀτιμότατο, εἶναι ἡ Ὁμοφυλοφιλία: «Πάντα μὲν οὖν ἄτιμα τὰ πάθη, μάλιστα δὲ ἡ κατὰ τῶν ἀρρένων μανία»1. Ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα καὶ ἂν ἀναφέρεις, δὲν εἶναι ἴσο μὲ αὐτὴν τὴν παρανομία, ἡ ὁποία ἀνατρέπει ὄχι μόνο τοὺς θετοὺς ἀνθρώπινους νόμους ἀλλὰ καὶ τοὺς νόμους τῆςφύσεως: «Καὶ ὅπερ ἂν εἴποις ἁμάρτημα, οὐδὲν ἴσον ἐρεῖς τῆς παρανομίας ταύτης… Οὐ γὰρ οἱ θετοὶ μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τῆς φύσεως ἀνατρέπονται νόμοι»2. Σὲ ἄλλο σημεῖο ὀνομάζει τὴν ὁμοφυλοφιλία «κολοφῶνα τῶν κακῶν καὶ κεφάλαιον τῆς συμφορᾶς»3.

Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς χάρις

Αυτό το κείμενο το "αλίευσα" από το μπλογκ της σπουδαίαςΣαλογραίας και με άγγιξε ιδιαίτερα καθώς έχω ήδη αφηγηθεί,εδώ, (με τον τίτλο "ένα πρωί, ένας Αγιος που τον έλεγαν Ιωάννη")μία θαυματουργή παρέμβαση του Αγίου. Καθώς διάβαζα, σκέφτηκα ένα συγγενικό μου πρόσωπο που έχει κάποιο πρόβλημα και γύρισα στον παπα Φώτη που η φωτογραφία του είναι στο γραφείο μου (όπως και εκείνη του Αγίου)και του είπα "Αν συναντιέστε εκεί στον Παράδεισο με τον Αγιο, πες του για το πρόσωπο αυτό".

 Συνεχίζοντας την ανάγνωση, αμέσως μετά, διάβασα για την αγάπη του Αγίου προς τους δια Χριστόν σαλούς, όπως ο παπα Φώτης....Τότε κοίταξα τον αγιο και έκανα μια μικρή προσευχή, σχεδόν σίγουρη για την παρέμβαση του. (Το "σχεδόν" είναι το τίμημα της ολιγοπιστίας μου). Τώρα περιμένω...Ο σαλός για τον Χριστό, παπα Φώτης και ο Αγιος Ιωάννης θα "καθαρίσουν".

Με ρώτησες ως ευφυής και ευγενής ηλεκτρονικός φίλος, από πού κατάλαβα ότι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (Μαξιμόβιτς είναι το ορθότερο αλλά εμείς οι Έλληνες πήραμε λίγο λάθος τον τόνο) ήταν αυτός που βοήθησε τη μάνα μου, στην αρρώστια της.
Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος.
Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου.
Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως...μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο- καμία κακία δεν θα κρατήσω!

Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς.

Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο
κ α μ ί α απολύτως σημασία δεν έδινα.
Ομολογώ την αδιαφορία μου.
-Εντάξει τώρα!
Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος.
Εντάξει.
Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε , κυρία μου!
Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόοοσο ηλίθια πια δεν είμαι!

Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα.
Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους αγίους, παιδιόθεν.
Οι άγιοι,ας πούμε,για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!

Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς, εκοιμήθη εν Κυρίω, το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο

(το άγιο σώμα του, σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη)

Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου,πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;

Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα;

-Οχι, όχι, δεν το πίστευα,ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απο το σύρμα με μανταλάκια!

Κατά την ταπεινή μου άποψη,απο το 1981 που πρωτοάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001- που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής,
ήταν απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην, εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.

Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια, ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά, και τους γείτονες, οτι έχω φίλους που με αγαπάνε και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη,ποτέ δεν υπήρξα.

Αν άκουγα απο κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα απο μέσα μου,τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου.

Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια.

Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και μέ άπειρη-δήθεν-κατανόηση...

Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου, και με προσέγγισε και με συγκίνησε με μια σειρά απο απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.
Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...
.................

Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου.
Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους.
Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει.
Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...
Ο πατέρας μου, είχε περιέλθει σε απελπισία.
Ισα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά.
Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά.
Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα,μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν
(πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη;ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω)
τον άγνωστο μέχρι χτες,για μένα,ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο,του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου, και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.

Ηταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή.

Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα.

Την άλλη μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο.

-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.

-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!

Δεν την πονάει τίποτα!

Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!

Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...

Η μητέρα μου, μετά απο έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης,μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε χωρίς κανένα πόνο!

Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!

Εζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια-μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική,χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...

Ετσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...

Το πιστεύεις;
Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα

(όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!)

Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι αυτό, η ψυχή μου έχει την
ε σ ω τ ε ρ ι κ ή βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης, ήταν εκείνος που τη βοήθησε...

Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας δια μέσου των αιώνων...

Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά, με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο,καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους δια Χριστόν Σαλούς και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό,ένα περιστεράκι...

Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας.

Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...

Τώρα, θα μου πεις , γιατρέ μου:

-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές!
Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;

-Είναι απλό.
Επειδή,σχεδόν- κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου,μας αγαπάνε!
Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις-αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.

Και η Αγάπη ζεί και πέρα απο τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους,σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος.

Η Αγάπη του Άναστημένου Χριστού και των Αγίων Του, είναι πιο δυνατή απο το θάνατο.

Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό,

το ψηλάφησα!

Η ορθόδοξη θεολογία του αρχιεπισκόπου Αγ. Ιωάννη Μαξίμοβιτς. (π. Σεραφείμ Ρόουζ)

01ΙΟΥΛ

Σύντομος βίος.

Ο Άγ. Ιωάννης(Μαξίμοβιτς) γεννήθηκε το 1896 σ’ ένα χωριό της νότιας Ρωσίας. Σπούδασε Νομικά στο Χάρκοβο και Θεολογία στο Παρίσι. Από το 1926 κλήθηκε στις τάξεις του ιερού κλήρου για να υπηρετήσει διαδοχικά όλους τους βαθμούς της ιεροσύνης. Ήταν μικρόσωμος, καμπουριασμένος και ψευδός αλλά σύντομα η θεία Χάρη που «τα ελλείποντα αναπληροί», τον ανέδειξε εκκλησιαστικό ηγέτη, γνήσιο ασκητή και διά Χριστόν σαλό. Διακόνησε ως ποιμενάρχης στη Σαγκάη, τη Δ. Ευρώπη και την Αμερική. Από την επίγεια ζωή του σκορπούσε στους γύρω του τη χάρη, έκανε πλήθος θαυμάτων ενώ από το 1966 που  πέθανε, το άφθαρτο λεἰψανό του, που βρίσκεται στο Σαν Φρανσίσκο, κάνει πολλές θεραπείες στον κόσμο.  

[...]. Τα θεολογικά συγγράμματα του αρχιεπισκόπου Ιωάννη δεν ανήκουν σε καμιά διακεκριμένη σχολή, και δεν αποκαλύπτουν την επιρροή κανενός θεολόγου του πρόσφατου παρελθόντος. Είναι αλήθεια ότι ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης ήταν εμπνευσμένος να θεολογεί, όπως και να γίνει μοναχός και να μπει στην υπηρεσία της Εκκλησίας, από τον μεγάλο του δάσκαλο, μητροπολίτη Αντώνιο Κραποβίτσκυ και είναι επίσης αλήθεια ότι ο μαθητής ενστερνίστηκε την έμφαση του δασκάλου του για επιστροφή στους Πατέρες και σε θεολογία πιο στενά συνδεδεμένη με την πνευματική και ηθική ζωή παρά με την ακαδημαϊκή. Όμως τα θεολογικά συγγράμματα του μητροπολίτη Αντωνίου είναι αρκετά διαφορετικά στον τόνο, στην πρόθεση και στο περιεχόμενο: είχε σχέση με το θεολογικό ακαδημαϊκό κόσμο και με τους διανοούμενους της εποχής του και πολλά από τα συγγράμματά του ενε αφιερωμένα σε διαφωνίες και απολογίες οι οποίες θα γίνουν κατανοητές από τα στοιχεία της κοινωνίας που εκείνος γνώριζε.